தேடுகிறேன்……தேடுகிறேன்……

மலரின் இதழ்கள் -மலர்வது போல
மலரின் இதழில் பனித்துளி -பட்டது போல
நெல்மணி விதைத்தது -போல
அவளின் முகங்கள் எல்லாம் -முகப்பருக்கள்
அவள் கன்னமே குழி-விழுந்தது போல
அவள் பூசும் பவுடர் வாசனை என்னில்
ஒட்டிக்கொண்டது போல-ஒரு உணர்வு

ஆதவன் மலர மறுத்தாலும்
இரவுப் பொழுது விடிய -மறுத்தாலும்
விடியும் பொழுதை காட்ட
சேவல் கூவ -மறுத்தாலும்
ஆனால் அவளின் நினைவு
கடிகார முட்கள் போல
சுற்றிக்கொண்டே -இருக்குது….
என் இதயத்துக்குளே…

கலங்கரை விளக்கை -இலக்காக வைத்து
கரையைத் தேடும் மீனவனைப் போல..
குத்து வெட்டு. அடி. உதை  எல்லாம்
வேண்டி பொறுமை காக்கும் பூமாதேவி -போல
அவளின் நினைவை இலக்காக வைத்துக்கொண்டு
பொறுமையுடன் அவளை தினம் தினம்
தேடித்தேடி அலைகிறேன்….

-நன்றி-
-அன்புடன்-
-ரூபன்-

தைப்பொங்கல் சிறப்புக் கட்டுரைப் போட்டி முடிவுகள் இன்னும் சில நாட்களில்…….

Advertisements

நேரில் பேசும் தெய்வங்கள்…..

உயிரைப் பெற்றவன்-இன்று

சுதந்திரப்பறவையாக –இருக்க

அந்த உயிரை கொடுத்தவன்

கொடுத்தவள் இன்று-சிறைக் கைதியாக

மனச்சாட்சிகளின் கதவுகள் அடைக்கப்பட்டு

ஏதோ ஒன்றை தேடிக்கொண்டு –வாழ்கிறார்கள்

 

ஒவ்வொரு விடியல் பொழுதும்

அவர்களின் வாழ்வில் –பெற்ற பிள்ளைகளை

தரணியிலே.மற்றவர்கள்- பிள்ளைகளுக்கு.

நிகராக வாழவேண்டும் என்ற

எண்ணச்சிறகு விரித்து பறந்தவர்கள்….

மகனே நீ இருக்க -உனக்கு

ஒரு கருவறை இருந்தது.

 

நான் உன்னுடன் வாழ –எனக்கென்று.

ஒரு கழிவரை கூட இல்லையா….?????

பெற்றவனும் பெற்றவளும் இன்று சிறைக் கைதியாக

மணிக்கு மணி மணித்துளியாக

கண்ணீர்த் துளிகள் சிந்துகிறோம் –மகனே…..

இந்த துயரங்களை எப்போது அறியப்போகிறாய்

 

ஆதவன் புலர்ந்திடுவான்

மண்வெட்டியை தோளில் –சுமந்து….

மாற்றான் தோட்டத்திற்கு- நீர்பாய்ச்சி

சமுதாயத்தில் நல்லவனாய் -வளர்த்தேனே

நீ செய்தது நாயமா.???நீதியா???

நான் பெற்ற மகனே சொல்லும்மட……,,,,,,,

அந்த கதிரவனும் மறைந்திடுவான்.

உங்களை தோளில் தூக்கி நிலாவினை காட்டி

உன்விழி உறங்க வைத்தேன்-மகனே

 

உன் சுக போக வாழ்வுக்கா

உன் சம்சாரத்தின் சொல்லுக்கா.

என்னையும் உன் அம்மாவையும்…

முதியோர் இல்லத்தில் சேர்த்து விட்டு

நீ தொலை தேசம் போய் விட்டாய் –

வேண்டாம் வேண்டாம் -உறவுகளே.

எம்மைப்பெற்ற தெய்வங்களை.

அரவனைக்க முதியோர் இல்லம்-வேண்டாம்.

அவர்களின் இறுதி மூச்சு உள்ளவரை

பெற்ற பிள்ளைகளின் மடியில் -சுமந்திடுவோம்……

 

-நன்றி-

-அன்புடன்-

-ரூபன்-

என்னவளின் வருகைக்காக………!

என்னவளின் வருகைக்காக

அவளின் சங்குப் பல்லின்

சிரிப்பில் சிதையுண்டு

வீட்டுக்கு ஒளியேற்ற

மின்மினி பூச்சியை தேடும்

தூக்கணாம் குருவி போல

அவளைத் தேடி தேடி அலைந்து திரிந்தேன்

 

அலைபுரண்டு ஓடும் குத்தாலம் அருவியில்

குளிக்கும் போது –

கமகமத்த சீயக்காய் வாசனைத் திரவியம்

என் மூக்கில் நுகர்ந்த -போது

வஞ்சியவளின் மெய்யழகு என்னை-.வஞ்சிக்கவைத்தது.

 

மெல்லத்திறந்த வாயினால் மௌனம் கலந்த புன்னகை

ஏதோ ஒன்றின் அடையாளத்தின் அறிகுறி.

அப்போது இதயம் திறந்தது.

அவள் சிரிப்பு இதயத்தில் புகுந்தது.

வானில் பறக்கும் காற்றாடி போல

என்னவளின் நினைவில் பறந்து கொண்டு இருக்கிறேன்

காதலர் தினம் வருகிறது.

வருவாள் என்ற நம்பிக்கையில்

பூங்கா வனத்தில் ரோஜா மலருடன்

தனியாக காத்திருக்கேன்………

 

 

-நன்றி-

-அன்புடன்-

-ரூபன்-

அம்மாவுக்கு ஒரு விண்ணப்பம்!!!

அம்மாவுக்கு ஒரு விண்ணப்பம்

அன்டத்தில் நீ சுமந்தாய்-
தரணியில் நான் பிறக்க.
பத்து மாசம் -சுமை தாங்கி
பட்டினியும் நீ கிடந்தாய்.
பட்டபாடு யார் அறிவார்…………
கொசுக்கடியும் குளிர்காற்றும்
சில்லலென்று வீசினால்.
தாங்கமாட்டேன் என்ற காரணத்தால்
பூட்டிய அறைக்குள்ளே. என்னை
பத்து மாசம் சிறைவைத்தாயே…..

தண்ணீர்த் தாகம் பெருக்கெடுத்தால்
வற்றாத உன் உதிரக் கடலில்
தினம் தினம் நான் குளித்து
நீ உண்னும் உணவில் என் -காலம் கடந்த தம்மா.
எட்டி எட்டி எத்தனை உதை உதைத்திருப்பேன்
பூமியில் தவழ்ந்து பார்ப்பதற்கு
உன் வயிற்றின் அன்டமே வலியாய் வலித்திருக்கும்-தாயே.
தாயின் வயிற்றில் சில காலம்
கவலை அற்ற மனிதனாய் தூங்கினேன்

யார் கண்ணும் படக் கூடாது என்பதற்காய்
அவள் சுற்றி கட்டுவாள் சேலையாலே
என் தாயின் அன்பை நான் அறிந்தேன்
சேய் அறியாத தாய் மனம்
காட்டி அன்பு. என்றென்றும் அழிக்க முடியாது.
என்னை நீ பெற்றெடுக்க முதுகு வலி பொறுத்தாயே
பூமியில் நான் வந்தபோது நீ அடைந்தாய்- பரவசமே

நீ எனக்கு கருவில் உயிர் தந்து
உறவுகளை அறிய வைத்தாய்
நீ என்னை கருவில் -சுமந்த போது
அடைந்த துன்பத்தை விட-நீ
எனக்காக அடையும் துன்பம் -இப்போ அதிகம்மா.
உனக்காக நான் ஒரு விண்ணப்பம் எழுதுகிறேன்
பூமியில் நடக்கும் சமூக சீர்கேடுகளை
என் கண்ணால் பார்க்க -முடியாது தாயே.
மீண்டும் உன் கருவறையை தேடுகிறேன்
சில காலம் வாழ்வதற்காய்
மீண்டும் உன் மடியினில் சுமப்பாயே –தாயே.

கீழே சொடுக்கி பாடலை கேளுங்கள்…

-நன்றி-
-அன்புடன்-
-ரூபன்-

நான்காம் ஆண்டில் நாலா புறமும் வருவேன்……!

நான்காம் ஆண்டில் நாலா புறமும் வருவேன்…….!

என்னை அறியாமல் எனது சிந்தனை சிறகுக்குள் சிறகடித்துப் பறந்த வண்ணத்து பூச்சிகள் எல்லாம் ஒன்று சேர்ந்து.. இன்று பல வகைப்பட்ட வண்ணத்துப் பூச்சிகள் உருவாகியது என்னுடைய எழுத்துப்படைப்புக்கள்
வலையுலகம் பரந்து படர்ந்த நீலத் திரை வானம் போன்றது..அந்த நீலநிற வான வெளியில் ஆயிரம் ஆயிரம் வலையுலக நண்பர்களை சந்திக்கும் பாக்கியம் கிடைத்து… அவர்கள் தரும் ஒவ்வொரு கருத்துக்களும் என்னை ஒருபடி செதுக்கிகொண்டே இருக்கிறது…
எழுதிக் கொண்டு இருக்கேன் என்றால்… முகம்அறிந்தும் முகவரி அறியாத முகம் தெரியாத உறவுகள் எத்தனை பேர் என்னுடைய எழுத்துக்களை இரசித்து கருத்துக்களை இட்டுள்ளார்கள் அந்த வகையில் அவர்கள் அனைவருக்கும் எனது இதயம் நிறைந்த வாழ்த்துக்களும் நன்றியையும் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்…
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
நான்காம் ஆண்டில் நாலா புறமும் வருவேன்-உங்களின் நட்பையும்.வாழ்த்துகளையும் தேடி…

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

குறிப்பு-வலைத்தளங்கள் போன்ற மின் ஊடகங்களில் தமிழைப் பரப்புவோர், இலக்கியங்களை வெளியிடுவோர் தள முகவரிகளைத் திரட்டி தளத்தில் களஞ்சியப்படுத்தப்படுகிறது.உலகெங்கும் தமிழைப் பரப்பிப் பேண வழி பிறக்கும் என நம்புகிறோம்.நீங்களும் உங்கள் வலைப்பூ, வலைத்தள முகவரிகளை இந்ததளத்தில் உடனடியா சென்று இணைத்து உலகெங்கும் உங்கள் அறிவைப் பரப்ப முன்வாருங்கள்  இதோ முகவரி–http://thamizha.2ya.com

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

-நன்றி-
-அன்புடன்-
-ரூபன்-

கடலோரம் வீடுகட்டி அலையோடு போனோம்……..

கடலோரம் வீடுகட்டி அலையோடு போனாம்

அலை வீசும் கடலோரம்
அழும் நெஞ்சம்மெல்லாம் துயர்றோரம்
வானுயரும் இராட்சத அலையே.
எங்கள் வாழ்வை இழக்கவைத்தாய்.
துயருறும் இதயங்களை. மீண்டும் மீண்டும் அழவைத்தாய்
கடல்ஏறப் படகில்லை நாம் வீச வலையிலை.
எங்களை வாழ வைத்த கடல் தாயே
எங்களை ஏன் கண்ணீரில் அழவைத்தாய்???
துயரங்களை யார் இடந்தான் சொல்வோம்.

அள்ளி அரவனைத்த பிள்ளைகள்
நெஞ்சுருகி பாசம் அள்ளித் தந்த –தாயவளை
அள்ளிச்சென்றாய் கடலையே.
பள்ளி செல்ல வழியிலை.
போகும்மிடமல்லாம் பினக்குவியல்
நாம் கும்பிட்ட கோயில் இல்லை நாம் வாழ்ந்த ஊரில்லை
சின்னஞ் சிறு பிஞ்சுகளை ஏன் கதற விட்டாய்.
இத்தனை துயரங்களையும் ஏன் தந்தாய் கடல்தாயே.

அழுவதற்கு என்று எவரும் மண்ணில் பிறந்ததில்லை
அழுதோம் அழுதோம் எங்கள் வாழ்வு சிறக்கவில்லை.
எங்கள் வாழ்வில் ஏன் இத்தனை காயம்
உன்னால் வந்தது வலியின் உச்சம்
உன்னால் வந்தது எங்கள் வாழ்வில் -சோகம்

தண்ணீரில் நின்று கூவிக் கூவி அழுதோம்
துரத்தி துரத்தி அடித்தது இராட்சத அலையின் கரங்கள்
மடிந்தது எங்கள் உறவுகள் –அதனால்
உப்பு நீர் சிகப்பாய் ஆனது அன்று.
இதுவென் வாழ்க்கை என்ற சோகம் வேண்டாம்-உறவுகளே.!
எம் உறவுகள் அழுவதால் வசந்தங்கள் விடியாதே
உறவினை இழந்தால் உறவுகள் முடியாதே…
புயலடித்து போன பின்பும் கூடுகட்டும் குருவி.-போல
கடல்அடித்து போன பின்பும் வாழ்வதுதான் உறுதி.
நம்பிக்கை என்ற இலட்சிய வழிதனில்
நம் வாழ்வை உயர்த்திவிடும் …….

-நன்றி-
-அன்புடன்-
-ரூபன்-