டெங்குவின் கோரவத் தாண்டவம்

தவமாய் தவமிருந்து பெற்றறெடுத்த
எங்கள் தவப்புதல்வா.
உன் அரும்பு மீசை துளிர் விடும் காலம்
துள்ளித் திரியும் உன் முகத்தின் –இளமை
பள்ளிப்பருவத்தில் கற்பனைகள் பல நினைத்து.
உன் அழகு கண்டேன்-மகனே
என் மனக் கதவுகளில் சஞ்சலமாய்-ஓடியது.

இரவு பகல் கண் விழித்து.
ஊன் உறக்கம் இல்லாமல்
நிலாச்சோறு ஊட்டி
நித்தம் நித்தம் –புன்னகை பூக்கும் வதனமடா
சில்லென்று காற்று வீசினால்-தாங்கமுயாமல்
சீக்கரமாய் ஓடிவந்து
அன்னைமடி தூங்கிடுவாய்-மகனே.

மூன்று நாள் காய்ச்சல் என்று
எழும்பி நடக்கமுடியாமல்
படுத்த படுக்கையில் கிடந்தாயே –மகனே.
வைத்தியர்தான் உன்னைப்பார்த்து.
உனக்கு டெங்கு காய்ச்சல் என்று –சொன்னாறே
என்தேகம்மெல்லாம் நடு நடுங்கி
வார்த்தைகள் பேச முடியாமல்
நாவெல்லாம் வரண்டது மகனே.

காய்ச்சல் வந்ததனால் வழமையான –தூக்கமென்று
நான் நினைத்தேன்
ஆனால் நீ நிஜமான நிரந்தர தூக்கம்-தூங்கினாய்
உயிர் பிரிந்தாய் -மகனே.
உன் பிரிவால் ஆறாத துயரத்தில்
தள்ளாடும் தாய்உள்ளம்-போல.
உலகத்தில் எத்தனை உறவுகள்
கொடிய டெங்கினால் உயிரை -காவு கொடுத்து.
உலகத்தில் எத்தனைபேர் –
கண்ணீர் கடலில் தத்தலிக்கிறார்கள்

உலகமக்களே ஒன்று கூடும்
ஐநா சபையே ஒன்று கூடும்
டெங்குவை கூட்டோடு -ஒழித்திடுவோம்.
மனித இனம் சுகமாக வாழட்டும்

-நன்றி-
-அன்புடன்-
-ரூபன்-